ارزش در معرض ریسک در مدیریت پرتفوی سهام

 ارزش در معرض ریسک یک معیار اندازه‌گیری ریسک است که حداکثر زیان مورد انتظار را در یک موقعیت سرمایه‌گذاری خاص و برای سطح اطمینان خاصی تخمین می‌زند. این روش در اواخر دهه 1990 پس از آنکه برخی از صندوق‌های مشترک سرمایه‌گذاری و صندوق‌های بازنشستگی زیان‌های ناگهانی بزرگی را متحمل شدند مورد توجه قرار گرفت. هدف از این روش هشدار به سرمایه‌گذاران در مورد حداکثر زیان بالقوه و احتمالی ای است که می‌تواند در روز یا یک هفته اتفاق بیافتد.

ارزش در معرض ریسک برای انواع ابزار های مالی مانند سهام اوراق قرضه ارز اوراق بهادار پشتوانه دارایی - اوراق قرضه با پشتوانه وام های رهنی و همچنین ابزار های مالی مشتقه کاربرد دارد. بعلاوه می توان از ارزش در معرض ریسک به عنوان معیار سنجش ریسک تعهدات منعکس در تراز نامه یا خارج از ترازنامه مانند قرارداد های تحویل آتی      ( فیوچر ) قرارداد های تاخت ( swap ) قرارداد های پیشرو ( forward ) و اختیار معامله ( option ) استفاده کرد.

این معیار کاربرد زیادی برای قانون گذاران و دستگاه های نظارتی دارد. به عنوان کمیسیون بورس اوراق بهادار در ژانویه 1997 همه موسسات مالی و شرکت های سهام عام با ارزش سهام بیش از 5/2 میلیارد دلار را موظف کرد تا ریسک بازار خود را با معیار ارزش در معرض ریسک اعلام و محاسبه کنند. همچنین کمیته بال ( Basel ) بانک ها را از سال 1995 موظف نمود تا حد کفایت سرمایه خود را بر این اساس مشخص و رعایت کنند. 

تمرکز معیار ارزش در معرض ریسک در قسمت سمت چپ منحنی توزیع نرمال سود از دیدگاه سرمایه گذاری می باشد. 

برای مثال یک مدیر سبد سهام ممکن است از سطح اطمینان 90 درصد استفاده کند تا حداکثر زیان مورد انتظار روزانه برای یک سهم را در 90 درصد روز های کاری آتی براورد کند. هر اندازه سطح اطمینان 90 درصد انتظار می رود زیان روزانه از تملک یک سهم خاص بیشتر از -5 درصد نباشد. اما انتظار می رود هنگام استفاده از سطح اطمینان 99 درصد این مقدار از -8 درصد بیشتر نباشد.